Bluescaravan - Blues Sisters club: Bluesnight Zingem concert report & photo: Marcel
|
Ook dit jaar doet Ruf’s Bluescaravan de ronde, na de “Girls With Guitars” van vorig jaar, is het nu de beurt aan “Blue Sisters”. Deze zusters zijn dit jaar Layla Zoe uit Canada, Ina Forsman uit Finland en Tasha Taylor uit de VS. Naar goede gewoonte waren de mannen van Bluesnight in Zingem er als de kippen bij om dit fantastische trio te boeken, en dat vonden wij een geweldig idee. De zaal was dan ook zeer goed gevuld daar in de Korenbloem. We konden zelfs Thomas Ruf ( de grote man achter Ruf’s Records ontwaren in de zaal in gezelschap van Big Daddy Wilson – tiens, dit schiep perspectieven). Als bij toeval brachten de dames dit jaar elk een nieuwe cd uit, alle drie van uitmuntende kwaliteit.
Ina Forsman is een 21 jarige Finse en de rijzende ster aan het Finse bluesfirmament. Na een geweldige prestatie op de Finse versie van “Idol” kwam ze in handen van de Finse harpist Helge Tallqvist en kon haar bluestocht beginnen. U kan zich dus wel voorstellen dat zo’n trio wel vonken moet geven. De dames werden begeleid door : Walter Laupeirissa op bass, Markku Reinikainen aan de drums en Davide Floreno op gitaar. Het charmante trio mocht samen het concert aanvatten, waar ze elke over beurt de zang voor hun rekening namen in de Aretha Franklin cover ‘Chains of Fool’. De toon was meteen gezet wat betreft het verder verloop van dit concert, want deze eerste song swingde als de beesten. Ina Forsman mocht als eerste de spits afbijten wat ze met vlijt deed met Nina Simone’s ‘ I Want A Little Sugar In My Bowl’, waarmee ze meteen de zaal op haar hand kreeg. Ze vervolmaakte haar deel van het concert met materiaal uit haar laatste cd en bewees dat ze eigenares is van een paar stevige stembanden. Zo kregen we onder andere ‘Hanging Loose’, ‘Devil May Dance Tonight’, het zwoel en vol Latijnse ritmes gevulde ‘Farewell’, waarna ze terug naar de blues trok met ‘Queen Bee’. Haar gedeelte sloot ze af enkel begeleid met de bas van Walter Laupeirissa en haar ukelele met een cover van Amy Winhouse’s ‘Stronger Then Me’ Hierna mocht Tasha Taylor haar ding komen doen. Na een korte pauze, kregen wij last but not least Layla Zoe om definitieve vlam aansteken. En geloof mij vrij, de vlam werd in de pan gestoken. We kregen een stevige set zoals we van haar gewoon zijn. Maar man, wat een stem heeft dat klein Op het einde kwamen de drie bluesladies deze geweldige avond afsluiten, waarbij ze elk een deel van de leadvocals voor hun rekening namen in de Etta James cover ‘Tell Mama’. De band kreeg tevens de kans om zich nog extra in de verf te zetten, als bedanking voor het geleverde werk. Vooral de solo’s van Davide wisten mij te bekoren maar ook het bijwijlen, funky-groovy baswerk van Walter Laupeirissa , die samen met drummer Markku een stevige ritmesectie vormt. Het publiek had het nog niet begrepen op een einde en de dames dienden nog tweemaal terug te komen met onder andere ‘Come Togheter’ van The Beatles en de kers op de taart ‘Rock Me Baby’. Gelukkig is de Korenbloem stevig gebouwd want anders hadden deze drie dames het dak er letterlijk afgespeeld. Schitterende avond met drie geweldige zangeressen die iedereen tevreden naar huis stuurden. Waarvoor onze welgemeende dank dames! Marcel
|
Last but not least is Tasha Taylor. Geboren in Dallas als de dochter van soul en rhythm and blues zanger Johnny Taylor. Zelf is ze een meer dan verdienstelijke blueszangeres die onder andere backing vocals heeft gezongen bij Tommy Castro en bij de live shows van The Blues Brothers met Dan Akroyd en Jim Belushi. Haar laatste schijf “Honey For The Biscuit” is schitterend en hoort in ieders platenkast.
Tasha bracht eerst enkele nummers uit haar uit 2010 daterende cd ‘Taylor Made’, zoals ‘What Difference Does It Makes’ , waarna wij een stevig greep kregen uit haar laatste nieuwe ‘Honey For The Biscuit’, waarbij het mij opviel dat de nummers live, nog beter uit de verf komen. Ze bleek trouwens de enige van de drie dames die haar gitaar mee op het podium nam. Een ander soort zangeres dan Ina, met een stem die veel meer de soul dan de blues uitstraalde maar niet moest inboeten aan kracht en kwaliteit. Zo kregen wij ‘Wedding Bells’, ‘Waetherman’ en ‘One & Only’ tussen de kiezen. Als afsluiter koos ze voor een ode aan haar vader Johnny Taylor, die ze uitvoerig voorstelde aan het publiek en kregen wij een mooie versie te horen van ‘Who’s Making Love To Your Old Lady’. De temperatuur in de zaal was al een aantal graden gestegen.
madammeke, precies of ze een bak vol nagels heeft opgegeten met een achtergrond van schuurpapier. Waw! Ze begon met het acapella nummer ‘Put Your Hands In The Air’, waarmee het opgewarmde publiek al in een lichte euforie schoot. In ‘Workhorse’ kregen we een funkyblues tussen de kiezen om “U” tegen te zeggen, met een fantastisch super funky klinkende bas. Ondertussen bleef Layla het publiek bespelen, dat zich gewillig liet inpalmen. In ‘A Good Man’ liet Davide Floreno zijn kwaliteiten zien en werd door Layla vooraan het podium gehaald waarna ze hem begon te teasen tot zelf de knoopjes van zijn hemd los te maken toe. Afsluiten deed ze met ‘Sweet Angel’ een song geschreven voor haar beste vriendin Marsha welke inmiddels is overleden. Dit zou normaal de laatste song van de set zijn geweest, ware het niet dat we Big Daddy Wilson hadden zien rondwaren in de zaal. Layla haalde Big Daddy op het podium om af te sluiten met een magistrale ode aan B.B. King met ‘The Thrill Is Gone’. Ik moet u niet vertellen dat het publiek uit zijn dak ging.
|